MEGKÖSZÖNÖM AZ ÉLETNEK
Megköszönöm az életnek
hogy fölém hajolt.
Egy kávéskanálnyi napot lehelt
ha felfaltam a nyarat.
A többi gyerek kiáltozva sárkányt eregetett.
Amikor meghaltam értem élt.
Amikor éltem meghalt értem.
Megköszönöm az életnek
hogy szerette bennem a szerelmet.
Ma is lenyűgöz egy madár röpte
ahogy beszélgetésünktől vonzva lehull.
És ezt a verset is felé emelem
melybe túl sok cukor került.
Vagy túl kevés a szférák zenéjéből.
SZOBOR
Szobor. A részvét kiárusítása.
A megkövezett emlékezet
melyre kiránduló iskolások ülnek
előhúzva éhséggel megkent szendvicseiket.
A meglapuló galambok
percnyi turbékolása.
A beton félelme
a halál giccse
és az áldozatok magánya.
ASZÁLY
Fejemben oly hatalmas az aszály,
hogy vigyáznom kell,
tűzbe ne hintsem
az emlékezetemet.
SPRINT
Futás a legrövidebb távon.
Az indítópisztoly kilő minket a tér pompájába.
Még csak nem is hallatszott a lövés.
A hang a rajtolók számára
kiknek fülét már benőtte a moha.
Előttünk a futópálya. Gátak nélkül.
Temetői küzdőtér. Igazi sportszellem.
Ne rettegjetek.
Ők akik előttünk futottak
békében alszanak
nevük betűiből pedig
kirajzolódik az ég.
ŐSZ
Nekikezdünk az ősz leírásának.
Pedánsan. Falevélről falevélre.
Színt szín után.
A köd kínját a kereszten.
Szitál felém a hangod.
Körénk tekeredik a téma.
A dallam megsárgult zúgása.
A vörhenyes hajnaltól szerelmesen
tésztát főzünk.
És újra
forr
a régi pillanat
mint akkor
amikor
forró nyomon üldöztük
a fagyos őszt.
FEJ
A fejem.
Méhekkel teli gondolatok.
Zsibonganak a távollévők.
Tengernyi sok zaj
egészen reggelig.
Legkedvesebb könyveimből
előlépnek
Grant kapitány gyermekei.
Lapról lapra járkálnak.
Száraz szavak zörögnek a léptük alatt.
Utánuk legvégül csend
még nem halálos
még nem síri.
Csend
melynek sarkában
semmivel sem összetéveszthető
félelmet ápolgatok
ama végső órára.
|
ZAWDZIĘCZAM ŻYCIU
Zawdzięczam życiu
że pochylało się nade mną.
Dmuchało na łyżeczkę słońca
kiedy połykałam lato.
Inne dzieci z krzykiem podpalały latawce.
Kiedy umierałam żyło za mnie.
Kiedy żyłam umierało za mnie.
Zawdzięczam życiu
że kochała się we mnie miłość.
Do dzisiaj mnie zadziwia zenit ptaka
spadającego w afekcie do naszej rozmowy.
I ten wiersz pod górę
w którym za dużo cukru.
Lub za mało muzyki sfer.
POMNIK
Pomnik. Wyprzedaż współczucia.
Ukamienowana pamięć
na której siedzi wycieczka szkolna
wyciągająca kanapki z głodem.
Minuta gruchania
przyczajonych gołębi.
Lęk betonu
kicz śmierci
i samotność ofiar.
SUSZA
Susza w mojej głowie jest tak wielka
że muszę uważać
aby pamięci
nie zaprószyć ogniem.
SPRINT
Bieg na najkrótszym dystansie.
Wybija nas blok startowy w przepych przestrzeni.
Nawet nie słychać było strzału.
Dzwięku dla starców
których uszy zarosły już mchem.
Przed nami bieżnia. Bez przeszkód.
Boisko cmentarne. Ale sportowy duch.
Nie lękajcie się.
Ci którzy biegli przed wami
śpią spokojnie
a z liter ich imion
gotuje się niebo.
JESIEŃ
Zabieramy się do opisu jesieni.
Pedantycznie. Liść po liściu.
Kolor po kolorze.
Męka mgły na krzyżu.
Mży twój głos do mnie.
Plącze się wokół nas temat.
Pożółkły szelest melodii.
Zakochani od rudego poranka
gotujemy makaron.
I znowu
wrze
ta sama chwila
jak wtedy
kiedy
przyłapywaliśmy zimną jesień
na gorącym uczynku.
GŁOWA
Moja głowa.
Myśli pełne pszczół.
Brzęczą głosy nieobecnych.
Zbyt dużo hałasu
nad samym ranem morza.
Z moich ulubionych ksiażek
wychodzą
dzieci kapitana Granta.
Przechodzą kartkę za kartką.
Suche słowa szeleszczą pod nogami.
Za nimi wreszcie cisza
jeszcze nie śmiertelna
jeszcze nie grobowa.
Cisza
w której rogu
pielęgnuję
nie zmącony niczym lęk
na czarną godzinę.
|